ACT! as one: vragen topic [part II]

[h3x4]

Heeft indertijd nog geholpen met alles te regelen voor mijn broer. Aangename man!

Sent from my SM-S908B using Tapatalk

[steffen]

Heeft indertijd nog geholpen met alles te regelen voor mijn broer. Aangename man!

Sent from my SM-S908B using Tapatalk

Dat was ook een heftig maar mooi moment.

[Shankly]

RIP Bram. Onze Antwerpfamilie verliest een innemend en intelligent persoon

[Geert1880]

In het verleden een aantal keer mee aan de praat geraakt.
Een geweldig persoon en een groot verlies
Sterkte aan vrienden en familie!!

[steffen]

Uit Gazet van Antwerpen:

Antwerp rouwt om ex-jeugdspeler en supportersleider Bram Broeckx:
“Zijn lichaam besliste het voor hem, want mentaal bleef hij optimist tot in de kist”

De Antwerpgemeenschap rouwt om de veel te vroege dood van Bram Broeckx, de jeugdspeler die zijn beloftevolle carrière zag gekortwiekt door een lange reeks van vreselijke ziektes, maar zichzelf altijd wegcijferde om anderen te helpen en de club van zijn hart ook door de moeilijkste tijden te loodsen.
Patrick Vincent
Vandaag om 18:04

De 4.618 supporters die erbij waren, zullen het moment nooit vergeten. Het was een kille zaterdagavond in maart 2015. Wim De Clerck, een zwaar zieke Antwerpsupporter, lag op sterven en had nog een laatste wens: nog één keer een match van Antwerp bezoeken.
Enter Bram Broeckx.
De ex-jeugdspeler van Antwerp en bestuurslid van de prille supportersvereniging Act as One zorgde ervoor dat Wim de aftrap van de wedstrijd tegen Patro Eisden kon komen geven, in zijn rolstoel.
Met een krop in de keel zong heel Tribune 2 voor hem dat hij nooit alleen zou stappen, maar dan in het Engels. Er waren spandoeken, ook van de supporters van Patro, en Wim zag Stallone Limbombe, William Owusu en Superturk Güvenc (twee keer) scoren tegen de Limburgers. Het was alsof de spelersgroep, die een van de belabberdste seizoenen uit de clubgeschiedenis aan het afwerken was, zich nog één keer wilde opladen voor Wim. Anderhalve dag later stierf hij, in vrede.
De man die dat alles voor elkaar gekregen had, wist hoeveel het voor Wim betekende. Hij kende beter dan wie ook de lijdensweg die Wim had moeten afleggen. En hij wist beter dan wie ook wat het betekende als de Antwerpgemeenschap zich achter jou schaarde.
Leukemie
Bram was een beloftevolle speler in de nationale jeugdreeksen van RAFC toen hij in 1996, amper 15, een verschrikkelijke diagnose kreeg: leukemie. Er volgde een serie ingrijpende behandelingen.
De tiener ruilde noodgedwongen de kleine backlijn in voor een ziekenhuisbed, maar de medische kosten voor de familie liepen zo hoog op dat het jeugdbestuur van de Great Old een benefiet op poten zette.
Op 27 april 1997 kwam er een BRAM-dag, met een wedstrijd tussen VTM-vedetten en de Antwerpse sportpers en optredens van The Strangers en Stafke Fabri. Onder anderen Georg Kessler, de trainer van de eerste ploeg, zette zich volop mee achter de actie.
In 1997 organiseerde Antwerp een BRAM-dag om de medische kosten van zijn jeugdspeler te helpen betalen.
Onder andere dankzij de gulle giften van de Antwerpgemeenschap kwam Bram erbovenop.
Maar helaas bleef de ellende zich ook later opstapelen.
Na de leukemie kwam het nierfalen.
Hij moest als twintiger een transplantatie ondergaan.
Later kreeg hij een hartaanval en nog later huidkanker.
Telkens vocht hij zich erdoor.
Drie jaar geleden volgde de diagnose van longkanker.
De dokters gaven hem toen nog drie maanden.
Mooi niet.
“Bram was de sterkste mens die ik ooit heb gekend.” Dat zegt zijn twee jaar jongere broer. Dennis Broeckx is de chef van het Antwerpse horeca-imperium bestaande uit L’Epicerie du Cirque, Rocky, Moss en Racine Pakt en werkte lang samen met Bram, die onder andere de administratie van de restaurants deed.
“Elke strohalm die de dokters hem aanreikten, pakte hij gretig aan. Hij wilde leven.
Hij was een van de eersten in België die immuuntherapie kregen. Bram werd naar het einde toe zelfs veganist, in de hoop dat het zijn lichaam zou helpen.”
De broers Broeckx werkten jarenlang samen in L’Epicerie du Cirque.
Bram trouwde op de dag dat het MAS opende en ze kregen een dochter.
De tijd die hij niet aan hen, zijn werk of – helaas – zijn ziekte besteedde, ging naar Antwerp.
Hij woonde vlak bij de Bosuil en bleef ook na zijn abrupt afgebroken spelerscarrière een van de grootste supporters van rood-wit. Als jonge man werd hij secretaris van de Federatie van Antwerpse Supportersclubs.
En later werd hij een van de stichtende leden van Act as One, de vereniging die het licht zag toen de Great Old lag te zieltogen in de rechterkolom van de tweede klasse en op sterven na dood was.
Fanparticipatie
Hij was graag gezien bij zo goed als elke supporter van rood-wit, oud of jong, hard of zacht. Omdat ze zijn liefde voor de club lijfelijk voelden. Hij kon die heel begeesterd overbrengen, maar steeds als gentleman. Begeesterd was hij ook door het principe van de supportersparticipatie, een fenomeen dat hij had bestudeerd in Duitsland en Engeland. Hij engageerde zich onder andere voor Supporters Direct Europe, een internationale vereniging van voetbalfans die ijvert voor het betrekken van de fans bij het beleid van de clubs. “Supporters zijn de bestaansreden van een club, het sociaal kapitaal”, vertelde hij daar in 2015 nog over in onze krant. “Als er niemand komt kijken, kan een club niet bestaan.”
Hij geloofde rotsvast dat een club niet gezond kon zijn zonder een onbreekbare link tussen de basis en de directie. Hij bezocht congressen en smeedde nauwe banden met supportersorganisaties van clubs waar de fanparticipatie een succes was geworden, zoals Portsmouth, Cork City of United of Manchester.
“Bram was nooit bang om zijn gedacht te zeggen”, zegt Dennis Broeckx. “En hij verloochende het geloof in zijn principes nooit. Nadat Paul Gheysens de baas was geworden op de Bosuil en hooghartig elke inbreng van de supporters bleef afwijzen, is hij koppig weggebleven. Ook al bleef de club altijd in zijn hart zitten. De naam, het stamnummer 1 en de kleuren, die bleven heilig voor hem. Die drie principes en de onderlinge kameraadschap tussen de supporters waren belangrijker dan het geld.”
Nog één eerbetoon
Twee weken geleden kreeg Bram een longontsteking. Zijn al zwaar op de proef gestelde lichaam kon het gevecht niet meer aan. Zijn lijf was op. 27 jaar na die eerste opname moest hij voor de zoveelste keer het ziekenhuis in. Na enkele dagen in coma stierf Bram, amper 42.
Dennis zegt: “Zijn lichaam besliste het voor hem, want mentaal bleef ons Dirkske optimist tot in de kist.” Ons Dirkske? “Ja in zijn jongere jaren leek hij goed op Dirk Huysmans van de Lierse. Ik ben hem al plagend altijd zo blijven noemen.”
Jarenlang hadden zijn gezin, familie en vrienden zich mentaal kunnen voorbereiden op het onvermijdelijke. Maar de mentale klap blijft loodzwaar. De uitvaart is volgende week woensdag, maar Dennis hoopt dat zijn broer zondagavond, tijdens de Supercup tegen KV Mechelen, nog één keer mag thuiskomen. De Bosuil zal vol zitten, het stadion waarover hij tien jaar geleden een prachtig boek schreef – de opbrengst ging naar de supporters. En net zoals bij Wim De Clerck acht jaar geleden zal niemand onberoerd blijven bij het droeve afscheid.

[rooien dokker]

Heb met Bram en zen vrouwke nog de cheque op de KV gaan ontvangen voor act as one...zo een geweldig koppel en wil zijn vrouwke /kind/ familie veel sterkte wensen!!Veel aan gedacht vandaag .......

[Ozric]

Bram, schone mens!
Veel sterkte aan familie en vrienden!

[keving]

Wat een weg heeft die moeten afleggen... met act nog vaak samen gezeten. 42j , daar wordt een mens toch even stil van.

[a dream in red and white]

RIP Bram, hoop dat je zondag een passend afscheid op je geliefde Bosuil krijgt.

[murdock1880]

De man die u altijd aansprak met een lach..... RIP

[son]

Het grootste respect voor Bram.

[steffen]

Raf Willems deelt op De Witte Duivel de tekst die Bram schreef in het boek Bosuil 90.

IN MEMORIAM BRAM BROECKX (1981-2023) ‘De Bosuil en Royal Antwerp Football Club, dat is liefde voor altijd!’
By RAF WILLEMS 19 juli 2023

Deze week overleed Bram Broeckx aan de gevolgen van een langdurige ziekte. Ik leerde hem kennen als één van de drijvende krachten achter de Federatie van Antwerp Supporters Clubs (FASC) in 2013. Op dat ogenblik knokte RAFC tegen zowel de degradatie naar derde klasse als het faillissement. We vonden elkaar in een uniek idee: de negentigste verjaardag van het Bosuilstadion in datzelfde jaar. En we besloten dat – met ondersteuning van Julien De Ridder, zijn vriend en medebezieler van FASC – in een boek te gieten: ’90 Jaar Bosuil. Vreugde en verdriet van Royal Antwerp Football Club.’ Ik gaf het uit en deed een aantal interviews, maar het auteurschap ging naar de roodwitte historici Michel Schepers en Dirk Willocx. Bram zette zich met al zijn enthousiasmerende kracht achter het project en overtuigde zelfs Hans-Peter Lehnhoff om ambassadeur te worden van het boek. De opbrengst ging grotendeels naar de FASC.

Op het einde van het boek kwam hij zelf aan het woord. Ik tekende zijn verhaal toen op onder de titel: ‘De Bosuil en Royal Antwerp Football Club, dat is liefde voor altijd.’ Hieronder geef ik integraal de tekst mee, in blijvende en fijne herinnering aan hem.

‘De Bosuil. Het bezorgt me al een beetje de krop in de keel als ik het woord nog maar uitspreek. Ik ben er al sinds mijn vijfde levensjaar. In 1986 mocht ik – op aandringen van mijn ‘nonkel’ en ‘vake’, mijn opa – het Antwerpshirt aantrekken als jeugdspeler. Twee jaar later nam ik er mijn eerste kijkje bij een match. Mijn vader hield niet van voetbal en bewees dat meteen toen hij ‘de hele familie’ in 1988 meenam en onze tickets kocht bij…het ‘bezoekersvak’. We kwamen dus terecht bij de supporters van KV Mechelen.

Dat seizoen stond ik ook écht op het heilige gras: omdat we met de preminiemen de titel mochten vieren, nodigde de Federatie van Antwerp Supporters Clubs ons op het veld uit. Het was het jaar van Kessler, Antwerp-Club Brugge met de eerste plaats als inzet. We zwaaiden naar 35.000 mensen op de tribune.

Omdat mijn broer en ik écht gebeten waren door de voetbalmicrobe volgden mijn ouders ons pad en het duurde niet lang vooraleer ze zélf de jeugdkantines openden. Zo vertoefde onze familie de helft van de week aan het stadion. Ik voetbalde er tot mijn zestiende en toen overviel de ziekte me. Mijn moeder rook argwaan bij mijn al te bleke huid en ze liet mijn bloed onderzoeken. Het verdict sloeg mijn wereld aan diggelen: leukemie. De dokter schreef me twee langdurige kuren van zes weken in de steriele kamer voor én een beenmergtransplantatie. Tijdens de zomer nam ik weer de voetbaldraad op en dat betekende mijn redding, want ik deed er krachten op die mij de transplantatie hielpen overleven. De jeugdafdeling toonde toen haar groot hart met een ‘Bramdag’ op de Bosuil: de gemeenschap van Deurne Noord kwam samen en hing de muur vol met cheques. De wijkagenten zamelden geld in voor een reis naar Disneyland Parijs. Via Make a Wish mocht ik een match bijwonen van Manchester United en nadien Sir Alex Ferguson, Peter Schmeichel, David Beckham en Ryan Giggs de hand schudden! The Strangers traden op, maar het pakkendste moment van de ‘Bramdag’ kwam toch van Hans-Peter Lehnhoff. Hij speechte en trok de vergelijking met Wembley – Wem-be-lee- 1993. Hij roemde het karakter van het Antwerpteam om de finale te halen, maar volgens hem was dat karakter niets met wat ik diende op te brengen om tegen de ziekte te knokken. Dan draaide de deejay You’ll Never Walk Alone. Ik kreeg het toen te moeilijk, iedereen liet de tranen lopen.

In die maanden voltrok zich mijn volwassenwording. Sindsdien kan ik me niet meer opwinden over onbelangrijke kwesties. Ik laat ruzies passeren en stap niet mee in een conflict. Dat betekent niet dat alles me koud laat. Want engageren doe ik me wel: voor de Federatie van Antwerp Supporters Clubs met name. Ik voel me kind aan huis hier. We speelden vroeger tikkertje op de tribunes, we verstopten ons onder het stadion en we zochten in de coulissen naar oude tickets om ze te verzamelen.

Die 5-3 tegen Beerschot, na een 0-3 achterstand, zal ik nooit vergeten. Al was het maar omdat ik de dag nadien, samen met mijn vriend Kristof Jacobs, met een ‘zatte kop’ een examen Frans diende af te leggen. Dat is niet goed gekomen. In tegenstelling tot mijn liefde voor dit stadion en deze kleuren. Hoe hecht onze ‘Bosuilband’ wel is, blijkt uit het feit dat mijn vrienden van mijn zesde levensjaar hier ook nog steeds rondhangen. De Bosuil en Royal Antwerp Football Club, dat is voor altijd.’

Rust zacht, Bram. En veel troost aan de familie.

https://dewitteduivel.com/in-memoriam-b ... oJMVHZ6Q6c

[steffen]

Gelukkige verjaardag, Bram!

Uit Gazet van Antwerpen:

Antwerp rouwt om ex-jeugdspeler en supportersleider Bram Broeckx:
“Zijn lichaam besliste het voor hem, want mentaal bleef hij optimist tot in de kist”

De Antwerpgemeenschap rouwt om de veel te vroege dood van Bram Broeckx, de jeugdspeler die zijn beloftevolle carrière zag gekortwiekt door een lange reeks van vreselijke ziektes, maar zichzelf altijd wegcijferde om anderen te helpen en de club van zijn hart ook door de moeilijkste tijden te loodsen.
Patrick Vincent
Vandaag om 18:04

De 4.618 supporters die erbij waren, zullen het moment nooit vergeten. Het was een kille zaterdagavond in maart 2015. Wim De Clerck, een zwaar zieke Antwerpsupporter, lag op sterven en had nog een laatste wens: nog één keer een match van Antwerp bezoeken.
Enter Bram Broeckx.
De ex-jeugdspeler van Antwerp en bestuurslid van de prille supportersvereniging Act as One zorgde ervoor dat Wim de aftrap van de wedstrijd tegen Patro Eisden kon komen geven, in zijn rolstoel.
Met een krop in de keel zong heel Tribune 2 voor hem dat hij nooit alleen zou stappen, maar dan in het Engels. Er waren spandoeken, ook van de supporters van Patro, en Wim zag Stallone Limbombe, William Owusu en Superturk Güvenc (twee keer) scoren tegen de Limburgers. Het was alsof de spelersgroep, die een van de belabberdste seizoenen uit de clubgeschiedenis aan het afwerken was, zich nog één keer wilde opladen voor Wim. Anderhalve dag later stierf hij, in vrede.
De man die dat alles voor elkaar gekregen had, wist hoeveel het voor Wim betekende. Hij kende beter dan wie ook de lijdensweg die Wim had moeten afleggen. En hij wist beter dan wie ook wat het betekende als de Antwerpgemeenschap zich achter jou schaarde.
Leukemie
Bram was een beloftevolle speler in de nationale jeugdreeksen van RAFC toen hij in 1996, amper 15, een verschrikkelijke diagnose kreeg: leukemie. Er volgde een serie ingrijpende behandelingen.
De tiener ruilde noodgedwongen de kleine backlijn in voor een ziekenhuisbed, maar de medische kosten voor de familie liepen zo hoog op dat het jeugdbestuur van de Great Old een benefiet op poten zette.
Op 27 april 1997 kwam er een BRAM-dag, met een wedstrijd tussen VTM-vedetten en de Antwerpse sportpers en optredens van The Strangers en Stafke Fabri. Onder anderen Georg Kessler, de trainer van de eerste ploeg, zette zich volop mee achter de actie.
In 1997 organiseerde Antwerp een BRAM-dag om de medische kosten van zijn jeugdspeler te helpen betalen.
Onder andere dankzij de gulle giften van de Antwerpgemeenschap kwam Bram erbovenop.
Maar helaas bleef de ellende zich ook later opstapelen.
Na de leukemie kwam het nierfalen.
Hij moest als twintiger een transplantatie ondergaan.
Later kreeg hij een hartaanval en nog later huidkanker.
Telkens vocht hij zich erdoor.
Drie jaar geleden volgde de diagnose van longkanker.
De dokters gaven hem toen nog drie maanden.
Mooi niet.
“Bram was de sterkste mens die ik ooit heb gekend.” Dat zegt zijn twee jaar jongere broer. Dennis Broeckx is de chef van het Antwerpse horeca-imperium bestaande uit L’Epicerie du Cirque, Rocky, Moss en Racine Pakt en werkte lang samen met Bram, die onder andere de administratie van de restaurants deed.
“Elke strohalm die de dokters hem aanreikten, pakte hij gretig aan. Hij wilde leven.
Hij was een van de eersten in België die immuuntherapie kregen. Bram werd naar het einde toe zelfs veganist, in de hoop dat het zijn lichaam zou helpen.”
De broers Broeckx werkten jarenlang samen in L’Epicerie du Cirque.
Bram trouwde op de dag dat het MAS opende en ze kregen een dochter.
De tijd die hij niet aan hen, zijn werk of – helaas – zijn ziekte besteedde, ging naar Antwerp.
Hij woonde vlak bij de Bosuil en bleef ook na zijn abrupt afgebroken spelerscarrière een van de grootste supporters van rood-wit. Als jonge man werd hij secretaris van de Federatie van Antwerpse Supportersclubs.
En later werd hij een van de stichtende leden van Act as One, de vereniging die het licht zag toen de Great Old lag te zieltogen in de rechterkolom van de tweede klasse en op sterven na dood was.
Fanparticipatie
Hij was graag gezien bij zo goed als elke supporter van rood-wit, oud of jong, hard of zacht. Omdat ze zijn liefde voor de club lijfelijk voelden. Hij kon die heel begeesterd overbrengen, maar steeds als gentleman. Begeesterd was hij ook door het principe van de supportersparticipatie, een fenomeen dat hij had bestudeerd in Duitsland en Engeland. Hij engageerde zich onder andere voor Supporters Direct Europe, een internationale vereniging van voetbalfans die ijvert voor het betrekken van de fans bij het beleid van de clubs. “Supporters zijn de bestaansreden van een club, het sociaal kapitaal”, vertelde hij daar in 2015 nog over in onze krant. “Als er niemand komt kijken, kan een club niet bestaan.”
Hij geloofde rotsvast dat een club niet gezond kon zijn zonder een onbreekbare link tussen de basis en de directie. Hij bezocht congressen en smeedde nauwe banden met supportersorganisaties van clubs waar de fanparticipatie een succes was geworden, zoals Portsmouth, Cork City of United of Manchester.
“Bram was nooit bang om zijn gedacht te zeggen”, zegt Dennis Broeckx. “En hij verloochende het geloof in zijn principes nooit. Nadat Paul Gheysens de baas was geworden op de Bosuil en hooghartig elke inbreng van de supporters bleef afwijzen, is hij koppig weggebleven. Ook al bleef de club altijd in zijn hart zitten. De naam, het stamnummer 1 en de kleuren, die bleven heilig voor hem. Die drie principes en de onderlinge kameraadschap tussen de supporters waren belangrijker dan het geld.”
Nog één eerbetoon
Twee weken geleden kreeg Bram een longontsteking. Zijn al zwaar op de proef gestelde lichaam kon het gevecht niet meer aan. Zijn lijf was op. 27 jaar na die eerste opname moest hij voor de zoveelste keer het ziekenhuis in. Na enkele dagen in coma stierf Bram, amper 42.
Dennis zegt: “Zijn lichaam besliste het voor hem, want mentaal bleef ons Dirkske optimist tot in de kist.” Ons Dirkske? “Ja in zijn jongere jaren leek hij goed op Dirk Huysmans van de Lierse. Ik ben hem al plagend altijd zo blijven noemen.”
Jarenlang hadden zijn gezin, familie en vrienden zich mentaal kunnen voorbereiden op het onvermijdelijke. Maar de mentale klap blijft loodzwaar. De uitvaart is volgende week woensdag, maar Dennis hoopt dat zijn broer zondagavond, tijdens de Supercup tegen KV Mechelen, nog één keer mag thuiskomen. De Bosuil zal vol zitten, het stadion waarover hij tien jaar geleden een prachtig boek schreef – de opbrengst ging naar de supporters. En net zoals bij Wim De Clerck acht jaar geleden zal niemand onberoerd blijven bij het droeve afscheid.

[h3x4]

Gelukkige verjaardag, Bram!

Uit Gazet van Antwerpen:

Antwerp rouwt om ex-jeugdspeler en supportersleider Bram Broeckx:
“Zijn lichaam besliste het voor hem, want mentaal bleef hij optimist tot in de kist”

De Antwerpgemeenschap rouwt om de veel te vroege dood van Bram Broeckx, de jeugdspeler die zijn beloftevolle carrière zag gekortwiekt door een lange reeks van vreselijke ziektes, maar zichzelf altijd wegcijferde om anderen te helpen en de club van zijn hart ook door de moeilijkste tijden te loodsen.
Patrick Vincent
Vandaag om 18:04

De 4.618 supporters die erbij waren, zullen het moment nooit vergeten. Het was een kille zaterdagavond in maart 2015. Wim De Clerck, een zwaar zieke Antwerpsupporter, lag op sterven en had nog een laatste wens: nog één keer een match van Antwerp bezoeken.
Enter Bram Broeckx.
De ex-jeugdspeler van Antwerp en bestuurslid van de prille supportersvereniging Act as One zorgde ervoor dat Wim de aftrap van de wedstrijd tegen Patro Eisden kon komen geven, in zijn rolstoel.
Met een krop in de keel zong heel Tribune 2 voor hem dat hij nooit alleen zou stappen, maar dan in het Engels. Er waren spandoeken, ook van de supporters van Patro, en Wim zag Stallone Limbombe, William Owusu en Superturk Güvenc (twee keer) scoren tegen de Limburgers. Het was alsof de spelersgroep, die een van de belabberdste seizoenen uit de clubgeschiedenis aan het afwerken was, zich nog één keer wilde opladen voor Wim. Anderhalve dag later stierf hij, in vrede.
De man die dat alles voor elkaar gekregen had, wist hoeveel het voor Wim betekende. Hij kende beter dan wie ook de lijdensweg die Wim had moeten afleggen. En hij wist beter dan wie ook wat het betekende als de Antwerpgemeenschap zich achter jou schaarde.
Leukemie
Bram was een beloftevolle speler in de nationale jeugdreeksen van RAFC toen hij in 1996, amper 15, een verschrikkelijke diagnose kreeg: leukemie. Er volgde een serie ingrijpende behandelingen.
De tiener ruilde noodgedwongen de kleine backlijn in voor een ziekenhuisbed, maar de medische kosten voor de familie liepen zo hoog op dat het jeugdbestuur van de Great Old een benefiet op poten zette.
Op 27 april 1997 kwam er een BRAM-dag, met een wedstrijd tussen VTM-vedetten en de Antwerpse sportpers en optredens van The Strangers en Stafke Fabri. Onder anderen Georg Kessler, de trainer van de eerste ploeg, zette zich volop mee achter de actie.
In 1997 organiseerde Antwerp een BRAM-dag om de medische kosten van zijn jeugdspeler te helpen betalen.
Onder andere dankzij de gulle giften van de Antwerpgemeenschap kwam Bram erbovenop.
Maar helaas bleef de ellende zich ook later opstapelen.
Na de leukemie kwam het nierfalen.
Hij moest als twintiger een transplantatie ondergaan.
Later kreeg hij een hartaanval en nog later huidkanker.
Telkens vocht hij zich erdoor.
Drie jaar geleden volgde de diagnose van longkanker.
De dokters gaven hem toen nog drie maanden.
Mooi niet.
“Bram was de sterkste mens die ik ooit heb gekend.” Dat zegt zijn twee jaar jongere broer. Dennis Broeckx is de chef van het Antwerpse horeca-imperium bestaande uit L’Epicerie du Cirque, Rocky, Moss en Racine Pakt en werkte lang samen met Bram, die onder andere de administratie van de restaurants deed.
“Elke strohalm die de dokters hem aanreikten, pakte hij gretig aan. Hij wilde leven.
Hij was een van de eersten in België die immuuntherapie kregen. Bram werd naar het einde toe zelfs veganist, in de hoop dat het zijn lichaam zou helpen.”
De broers Broeckx werkten jarenlang samen in L’Epicerie du Cirque.
Bram trouwde op de dag dat het MAS opende en ze kregen een dochter.
De tijd die hij niet aan hen, zijn werk of – helaas – zijn ziekte besteedde, ging naar Antwerp.
Hij woonde vlak bij de Bosuil en bleef ook na zijn abrupt afgebroken spelerscarrière een van de grootste supporters van rood-wit. Als jonge man werd hij secretaris van de Federatie van Antwerpse Supportersclubs.
En later werd hij een van de stichtende leden van Act as One, de vereniging die het licht zag toen de Great Old lag te zieltogen in de rechterkolom van de tweede klasse en op sterven na dood was.
Fanparticipatie
Hij was graag gezien bij zo goed als elke supporter van rood-wit, oud of jong, hard of zacht. Omdat ze zijn liefde voor de club lijfelijk voelden. Hij kon die heel begeesterd overbrengen, maar steeds als gentleman. Begeesterd was hij ook door het principe van de supportersparticipatie, een fenomeen dat hij had bestudeerd in Duitsland en Engeland. Hij engageerde zich onder andere voor Supporters Direct Europe, een internationale vereniging van voetbalfans die ijvert voor het betrekken van de fans bij het beleid van de clubs. “Supporters zijn de bestaansreden van een club, het sociaal kapitaal”, vertelde hij daar in 2015 nog over in onze krant. “Als er niemand komt kijken, kan een club niet bestaan.”
Hij geloofde rotsvast dat een club niet gezond kon zijn zonder een onbreekbare link tussen de basis en de directie. Hij bezocht congressen en smeedde nauwe banden met supportersorganisaties van clubs waar de fanparticipatie een succes was geworden, zoals Portsmouth, Cork City of United of Manchester.
“Bram was nooit bang om zijn gedacht te zeggen”, zegt Dennis Broeckx. “En hij verloochende het geloof in zijn principes nooit. Nadat Paul Gheysens de baas was geworden op de Bosuil en hooghartig elke inbreng van de supporters bleef afwijzen, is hij koppig weggebleven. Ook al bleef de club altijd in zijn hart zitten. De naam, het stamnummer 1 en de kleuren, die bleven heilig voor hem. Die drie principes en de onderlinge kameraadschap tussen de supporters waren belangrijker dan het geld.”
Nog één eerbetoon
Twee weken geleden kreeg Bram een longontsteking. Zijn al zwaar op de proef gestelde lichaam kon het gevecht niet meer aan. Zijn lijf was op. 27 jaar na die eerste opname moest hij voor de zoveelste keer het ziekenhuis in. Na enkele dagen in coma stierf Bram, amper 42.
Dennis zegt: “Zijn lichaam besliste het voor hem, want mentaal bleef ons Dirkske optimist tot in de kist.” Ons Dirkske? “Ja in zijn jongere jaren leek hij goed op Dirk Huysmans van de Lierse. Ik ben hem al plagend altijd zo blijven noemen.”
Jarenlang hadden zijn gezin, familie en vrienden zich mentaal kunnen voorbereiden op het onvermijdelijke. Maar de mentale klap blijft loodzwaar. De uitvaart is volgende week woensdag, maar Dennis hoopt dat zijn broer zondagavond, tijdens de Supercup tegen KV Mechelen, nog één keer mag thuiskomen. De Bosuil zal vol zitten, het stadion waarover hij tien jaar geleden een prachtig boek schreef – de opbrengst ging naar de supporters. En net zoals bij Wim De Clerck acht jaar geleden zal niemand onberoerd blijven bij het droeve afscheid.

Gelukkige verjaardag Bram! Toch weer ff tranen in de ogen door het lezen van het stukje van mijn broer Wim. Eeuwige dank naar Bram daarvoor.

Sent from my SM-S938B using Tapatalk